Ελληνικά 
English Ο επόμενος σταθμός του ΝΟΗΣΙΣ στο πλαίσιο του προγράμματος “Η ενέργεια για ζωή ταξιδεύει” ήταν το νησί της Ίμβρου.
Γράφει ο Βαγγέλης Τσαρούχας (τμήμα Λειτουργίας ΝΟΗΣΙΣ)
Το ταξίδι στην Ίμβρο ήταν μια μοναδική εμπειρία. Το νησί αυτό δεν αποτελεί μονάχα έναν απομακρυσμένο και δυσπρόσιτο προορισμό, αλλά και μια από τις χαμένες πατρίδες, γεγονός που έδωσε στην επίσκεψή μου ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο.
Η διαδρομή μου ξεκίνησε οδικώς το πρωί της Κυριακής. Πρώτη στάση: Αλεξανδρούπολη, για λίγη ξεκούραση. Συνέχισα οδικώς μέχρι τα σύνορα και το λιμάνι του Καπάντεπε. Από εκεί επιβιβάστηκα στο ferryboat της γραμμής, το οποίο ήταν εξαιρετικά οικονομικό, διότι, όπως έμαθα αργότερα, επιδοτείται από το τουρκικό κράτος για την ενίσχυση του νησιού.
Στο λιμάνι του Αγίου Κυρίκου με περίμενε ο κύριος Γιώργος, ένας από τους Ιμβρίους που επέστρεψαν στο νησί. Με οδήγησε στο ξενοδοχείο. Έπειτα, με ξενάγησε στην Παναγία, όπου ο πολιτιστικός σύλλογος οργανώνει απογευματινές δράσεις για την απασχόληση των παιδιών (από βοήθεια και υποστήριξη στη μελέτη ως και προετοιμασία για τη συμμέτοχη σε μαθητικούς διαγωνισμούς). Όταν έφτασα, ο φυσικός του σχολείου, κύριος Δημήτρης, προετοίμαζε τα παιδιά για τον διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών. Ο ίδιος μου είπε: «Το νησί είναι μικρό, οπότε τα παιδιά πρέπει να ασχολούνται με κάτι τα απογεύματα».
Την επόμενη μέρα ο κύριος Γιώργος με οδήγησε στο σχολείο, το παλιό δημοτικό σχολείο, στα Αγρίδια. Εκεί πλέον στεγάζεται το Ελληνικό Γυμνάσιο και Λύκειο Ίμβρου. Στο σχολείο αυτό φοιτούν σαράντα παιδιά όλων των τάξεων. Το κτήριο έχει παραχωρηθεί στην κοινότητα των Ιμβρίων, με την προϋπόθεση να συνεχίσει να αξιοποιείται ως σχολείο. Εξοπλίστηκε με δωρεές από Έλληνες επιχειρηματίες, την Εκκλησία αλλά και πολίτες. Η δουλειά που έχει γίνει είναι καταπληκτική. Όπως σχολιάσαμε και με την υποδιευθύντρια, τα παιδιά βρίσκονται σε ένα μικρό μέρος, αλλά έχουν ένα από τα καλύτερα σχολεία, από άποψη υποδομών και προσωπικού. Στο μεγάλο διάλειμμα, φάγαμε στο εστιατόριο που έχει στήσει ο πολιτιστικός σύλλογος για τους μαθητές και επιστρέψαμε στο πρόγραμμά μας. Τα παιδιά έδειξαν ενθουσιασμό, τόσο γιατί τους άρεσε το παιχνίδι όσο και επειδή «έχαναν μάθημα» – όπως άλλωστε θα σκεφτόταν και κάθε φυσιολογικός έφηβος.
Το βράδυ συναντήθηκα στο Κάστρο με τους καθηγητές, από τους οποίους μάλιστα συνέλεξα περισσότερες πληροφορίες για το σχολείο και τους μαθητές: Σχεδόν όλα τα παιδιά γεννήθηκαν στην Ελλάδα και μετακόμισαν στο νησί, όταν άνοιξε το σχολείο. Η απόφαση, λοιπόν, των γονιών τους να μετακομίσουν στο νησί είχε έναν σημαντικό αντίκτυπο σε αυτά, διότι επέφερε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους. Παιδιά από ελληνικές μεγαλουπόλεις, ξαφνικά μετακομίζουν σε ένα μικρό νησί στην Τουρκία, ώστε να υποστηρίξουν την απόφαση της οικογένειάς τους. Οι γονείς κουβαλώντας μνήμες, ως δεύτερη γενιά μεταναστών, επέστρεψαν, ώστε να σώσουν ή και να ανακτήσουν τις περιουσίες τους στο νησί, μια και το κλίμα είναι πλέον πιο ευνοϊκό. Τα παιδιά, όμως, αποτελούν μετανάστες τρίτης γενιάς, με λιγότερη συναισθηματική εμπλοκή με το νησί, γεγονός που σηματοδότησε έναν τρίτο ξεριζωμό.
